1 A Jezus znowu w przypowieściach mówił do nich:
2 Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi.
3 Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść.
4 Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę: woły i tuczne zwierzęta pobite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę!
5 Lecz oni zlekceważyli to i poszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa,
6 a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy [ich], pozabijali.
7 Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić.
8 Wtedy rzekł swoim sługom: Uczta wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni.
9 Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie.
10 Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I sala zapełniła się biesiadnikami.
11 Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka, nie ubranego w strój weselny.
12 Rzekł do niego: Przyjacielu, jakże tu wszedłeś nie mając stroju weselnego? Lecz on oniemiał.
13 Wtedy król rzekł sługom: Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.
14 Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych.
15 Wtedy faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by podchwycić Go w mowie.
16 Posłali więc do Niego swych uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby Mu powiedzieli: Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką.
17 Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek Cezarowi, czy nie?
18 Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: Czemu Mnie wystawiacie na próbę, obłudnicy?
19 Pokażcie Mi monetę podatkową! Przynieśli Mu denara.
20 On ich zapytał: Czyj jest ten obraz i napis?
21 Odpowiedzieli: Cezara. Wówczas rzekł do nich: Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga.
22 Gdy to usłyszeli, zmieszali się i zostawiwszy Go, odeszli.
23 W owym dniu przyszli do Niego saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli go
24 w ten sposób: Nauczycielu, Mojżesz powiedział: Jeśli kto umrze bezdzietnie, niech jego brat weźmie wdowę po nim i wzbudzi potomstwo swemu bratu.
25 Otóż było u nas siedmiu braci. Pierwszy ożenił się i umarł, a ponieważ nie miał potomstwa, zostawił swoją żonę bratu.
26 Tak samo drugi i trzeci - aż do siódmego.
27 W końcu po wszystkich umarła ta kobieta.
28 Do którego więc z tych siedmiu należeć będzie przy zmartwychwstaniu? Bo wszyscy ją mieli [ za żonę ].
29 Jezus im odpowiedział: Jesteście w błędzie, nie znając Pisma ani mocy Bożej.
30 Przy zmartwychwstaniu bowiem nie będą się ani żenić, ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie Boży w niebie.
31 A co do zmartwychwstania umarłych, nie czytaliście, co wam Bóg powiedział w słowach:
32 Ja jestem Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba? Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych.
33 A tłumy, słysząc to, zdumiewały się nad Jego nauką.
34 Gdy faryzeusze dowiedzieli się, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem,
35 a jeden z nich, uczony w Prawie, zapytał , wystawiając Go na próbę:
36 Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?
37 On mu odpowiedział: Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem.
38 To jest największe i pierwsze przykazanie.
39 Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego.
40 Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy.
41 Gdy faryzeusze byli zebrani, Jezus zadał im takie pytanie:
42 Co sądzicie o Mesjaszu? Czyim jest synem? Odpowiedzieli Mu: Dawida.
43 Wtedy rzekł do nich: Jakżeż więc Dawid natchniony przez Ducha może nazywać Go Panem, gdy mówi:
44 Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod stopy Twoje.
45 Jeśli więc Dawid nazywa Go Panem, to jak może być [tylko] jego synem?
46 I żaden z nich nie mógł Mu odpowiedzieć. Nikt też od owego dnia nie odważył się więcej Go pytać.
Versículos relacionados com Ewangelia Mateusza, 22:
W św. Mateusza 22 Jezus nadal uczy tłumów z przypowieściami i odpowiada na różne pytania faryzeuszy i saducees, w tym pytanie o największe przykazanie prawa. Jezus podkreśla znaczenie miłości dla Boga i bliźniego i ostrzega przed hipokryzją religijną. Oto pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w tym rozdziale:
Kapłańca 19:18: „Nie walczą ani nie zachowują urazy wobec kogoś ze swojego ludu, ale kochają każdego z nich jak siebie. Jestem Panem”. Jezus cytuje to przykazanie, gdy zapytano, jakie jest największe przykazanie prawa, podkreślając znaczenie miłości bliźniego.
Psalm 118:22-23: „Kamień, który odrzucili budownicze, stał się kamieniem węgielnym. Pochodzi od Pana i jest czymś wspaniałym w naszych oczach”. Jezus używa tego fragmentu, aby nazywać się samym kamieniem węgielnym odrzuconym przez przywódców religijnych, ale wybranych przez Boga.
Izajasza 45:22-23: „Wróć do mnie i bądź zbawiony, wszyscy, kończy się na ziemi; bo jestem Bogiem, i nie ma innej. To nie zostanie odwołane: przede mną każde kolano będzie się zgiąć i każde każde kolanie i każde każde kolanie będzie się zginały Język przyzna, że jestem Bogiem ”. Jezus używa tego wersetu, aby potwierdzić swoją boskość i potrzebę zwrócenia się do Niego w zbawienie.
Przysłów 22:16: „Ten, kto uciska biednych, aby zwiększyć swoje bogactwo i daje prezenty bogatemu człowiekowi z pewnością zakończy się ubóstwem”. Jezus potępia hipokryzję religijną faryzeuszy, którzy szczyci się pojawieniem się miłosierdzia, wykorzystując biednych i uzasadniają swoje zachowanie.
Izajasza 64:6: „Wszyscy stajemy się nieczystą istotą, a wszystkie nasze dobre uczynki są jak brudne szmaty; wszyscy spłaniamy się jak liście, a gdy wiatr nasi się nas odprowadzają”. Jezus ostrzega przed sobą i zaufaniem do naszych własnych dobrych uczynków, podkreślając potrzebę Bożej łaski i miłosierdzia do zbawienia.
Capítulos: